Sočna i slatka baklava, vekovima je omiljeni slatkiš na našim prostorima. Delikates orijenta došao je sa osmanlijskim osvajanjima, alije našao svoj put u tradiciju naših naroda i tu je ostao do dana današnjih. U nekim krajevima, nezamislivo je napraviti slavlje bez ove poslastice.
Baklava ima više naziva, u zavisnosti iz koje zemlje dolazi, ali isti način pripreme i sličan slasan ukus.
Istoričari ne mogu tačno da utvrde kada je baklava preuzela primat najpopularnijeg slatkiša u Srbiji. 1660. godine, ,čuveni turski putopisac Evlija Čelebija pominje, među domaćim specijalitetima,i beogradsku baklavu, što znači da se ona već uveliko spremala u srpskim domaćinstvima. Po njegovim zapisima pravljena je neka vrsta baklave, velika kao točak od kola, a savijana „od hiljadu jufki", razvijenih od nišeste (skroba) i čistog belog brašna sa mladim maslom i bademima, „tako da bude vrlo slatka, velika i krhka".
Ipak, baklava datira još dalje od Osmanlija i po nekim izvorima pripremana je još u 8. veku pre nove ere, po načinu starih Asiraca. Prve baklave pravili su tako što su stavljali između više tanjih listova hlebnog testa, seckane orahe, pistike i med i to pekli u svojim primitivnim pećima. Pretpostavlja se da su je onda grčki trgovci preneli u Grčku gde je počela da se sprema u modifikovanijoj varijanti. Grci su koru za baklave razvijali i dobiljali tanku podlogu debljine lista, koja nije bila ni nalik tvrdoj asirskoj kori.
Baklavu svojataju i Jermeni, koji su u listove kore dodavali karanfilić i cimet. Arapi su dodavali ružinu vodicu i kardamom, tako da se recept menjao od države do države. Današnja varijanta sa mnogo tankih jufki najverovatnije je nastala, posle 16. veka, u carskim kuhinjama Topkapi saraja.
Srpska baklava sa dvora proklete Jerine opšte je poznata, a postoje tvrdnje da se njen recept i dalje čuva u manastiru Svete Trojice u Pljevljima.
U arapskom Kuvaru čuvenog al-Bagdadija (iz 1226) pominje se jedna poslastica po načinu pripremanja veoma slična baklavi, ipak najstariji poznati recept za neku vrstu proto-baklave nađen je u kineskom kuvaru iz 1330. godine. Današnja varijanta sa mnogo tankih jufki najverovatnije je nastala, posle 16. veka, u carskim kuhinjama Topkapi saraja.
Inače, sama reč baklava potiče iz staroturskog jezika, ali njeno poreklo ne može da se tačno utvrdi.
Univerzalni recept za pravljenje baklave ne postoji - postoje samo mnogobrojne regionalne varijante. Ča se i oblici sečenja razlikuju od mesta do mesta, ali se najčešće seče na trouglove.
U Turskoj se, inače, baklave nose na poklon, kao znak poštovanja, kada se ide na neki veseli događaj ali i kao podrška saučestvuje u tuzi i muci.
Kod nas je baklava čest gost svadba, krštenja, ali i slava. Neki je tradicionalno prave za Božić i Uskrs. U Vojvodini se pravi slatka čestnica koja ukusom veoma podseća na baklavu i u koji se stavlja para kao i u slanoj česnici.
Iako se tačno ne može reći odakle je došla i kada, bitno da je tu i da nam svojim divnim ukusom zaslađuje život.
_s_600x400.jpg)
